بهره‌مندی از ابزارهای ارتباطی مانند تلفن، تلکس برای انعقاد قرارداد سابقه طولانی داشته و مدت‌هاست که بازرگانان از این وسایل برای اعلام اراده منتفع می‌شوند. اما فضای مجازی و اینترنت پدیده‌ای نوین است که با توجه به نقش پررنگ قراردادهای الکترونیکی در عرصه مبادلات تجاری، روشن شدن ابعاد گوناگون آن بسیار مهم می‌باشد. چرا که خلل در این‌گونه قراردادها می‌تواند ضررهای جبران‌ناپذیری را وارد نماید. از آنجا که یکی از ارکان بسیار مهم قراردادها، اعلام اراده طرفین و به عبارت دیگر، ایجاب و قبول و به‌طور اخص، ایجاب می‌باشد، ضرورت انجام یک پژوهش در خصوص ایجاب از طریق واسطه‌های الکترونیکی (مانند وبگاه، پست الکترونیکی) احساس گردید با این هدف که از مشکلات عملی پیرامون موضوع کاسته و از دستاوردهای دیگر نظام‌های حقوقی پیشرفته جهان (از جمله نظام حقوقی انگلستان) استفاده شود. از این تحقیق به این نتیجه دست یافتیم که اولاً در حقوق ایران اعلام اراده از طریق واسطه‌های الکترونیکی پذیرفته شده و قراردادهای الکترونیکی کاملاً معتبر و صحیح می‌باشد اما پیشنهاد به عموم در فضای مجازی تابع قواعد عمومی قراردادها بوده و جز در صورت تصریح پیشنهاد‌دهنده یا قرائن، ایجاب تلقی نمی‌شود؛ ثانیاً در نظام حقوقی انگلستان آرای گوناگون دادگاه‌های این کشور، پیشنهاد به عموم را علی‌الاصول به دلیل فقدان قصد التزام، ایجاب تلقی ننموده و تنها در صورتی‌که قصد التزام پیشنهاد دهنده به نحوی آشکار گردد، پیشنهاد به عموم را به‌عنوان ایجاب مورد پذیرش قرار می‌دهد. اما در هر حال، اعلام اراده از طریق واسطه‌های الکترونیکی صحیح است و قرارداد تنها به این دلیل که در شکل الکترونیکی است، نامعتبر نمی‌باشد.
)